جاهای خالی را
با خودت پر کن

یه وقتایی هم واقعن دلم برای خودم تنگ میشد

اما خیلی وقته اونقدری از خودم یادم نمیاد که دلم بخواد براش تنگ بشه

یه چیز دیگه هم بود که توی یه رابطه ی شیش ماهه و بعد از حدود ۴ سال دوستی… یاد گرفتم

اگه به اندازه ی یه وجب از خط ِ خودت خارج بشی

به اندازه ی یک کیلومتر به گـا میری

روی حس و شعور خودتون حساب باز نکنین

حالا هرچقدر هم که به چیزی فکر کرده باشین

همیشه امکان ِ از بالاتر دیدن ِ که میتونه متوجه مشکلات بکنتتون

طی یه بحثی با یکی از دوستان، اس ام اس زد که: خودم نبودم [ که فلان کار رو کردم ] . خودم نبودم و حالا برگشتم به خودم

اما، واقعن ” خودم ” معنی داره؟ وجود داره؟

یه زمانی منم گاهی میگفتم که تغییر کردم، که خودم نیستم، که اگه خودم بودم فلان جا فلان کار رو میکردم / فلان کار رو نمیکردم. یا حتا همین چند ماه پیش؛ میگفتم که خودش نبود که این کار رو با من کرد، خودش اینجوری نبود، این خودش نبود

اما؛

به این نتیجه رسیدم که ” خود ” ای وجود نداره.  چیز ِ مجزا با ماهیت ثابتی وجود نداره. ما آدما یه ماهیت سیال در زمان و مکان هستیم. خودم یا خودش رو میسازیم تا ماهیت فعلیمون ، موجودی که در زمان حال وجود داره رو تبرئه کنیم. یه اسکلت ثابت، پاک و سالم و خوب از خودمون میسازیم، میذاریمش یه گوشه، توی ویترین نگهش میداریم؛ و اون میشه ” خودم ” . باقی اعمال و رفتارمون ( بعلاوه ی اشتباهاتمون و غیره ) میشه یه چیزی بجز خودمون…

به این نتیجه رسیدم که خودم و خودش ای وجود نداره. ما یه ماهیت سیال و متغیریم. چیزی که هر روزش، هر لحظه ش ممکنه جدید باشه

هر کاری کردم ” من ” کردم، هر کاری کرد ” اون ” کرد

شما فکر میکنین واقعن ” خود ” ای وجود داره؟