مهدی هم رفت

فک کن کسی که ۱۷ سال… اگر نه هر روز، دیگه تقریبن هر هفته میدیدیش…

لعنت به زندگی… لعنت به بزرگ شدن… لعنت به جدا شدن… لعنت به کشوری که توش جدا شدن ها بیشتر از به هم رسیدن هاست…

چیز جدیدی نیست. عجیب هم نیست. خیلی از رفقا بودیم که دیگه سال به سال هم همدیگه رو نمیبینیم. اما یه بار هست که پذیرفتیش، انتخابش کردی، میدونی که دیگه فرق کردین. که دیگه دنیا هاتون جداست… اما یه بار هم هست که دنیا جدا تون میکنه، که زندگی، که این اجتماع کوفتی و این شرایط لعنتی، که این آدم ها… جدا تون میکنن.

باید عادت کرد. تازه اولشه…

اما سعی میکنم لااقل فراموش نکنم. که هنوز هم میشه دوست داشت، میشه رفیق بود، میشه صمیمی بود. حتا اگه فرق داشته باشین، حتا اگه اجتماع تون، پول تون، کشور تون، علم تون… دنیا تون متفاوت شده باشه…

بشنوید: از آناتما

[wpdm_file id=1]

[wpdm_file id=2]

آدما ماجرا ها رو پشت سر میذارن

اما آدم ِ بعد از اونها همون آدم ِ قبل نیست…

کاش زندگی هامون دست خودمون بود…

دختر نباید قدش بلند باشه. هم جلب توجه میکنه هم اینکه تو بغل جا نمیشه

باید نه ریزه باشه نه هیکلی، یه جوری که توی بغل جا شه؛ قدش بیرون نزنه

سبک هم باشه

پ ن: از بیانات – دختر ۲۲ ساله هستن ایشون :))‏

آدما هرچی بزرگتر میشن خوشی هاشون کوچیکتر میشه

یه جای کار این دنیایی که برای خودمون ساختیم میلنگه…